Boşluğa açılan pencere

Yaşam bir uzun hikaye, 

Sen yazarsın başkası okur,

Bildiğince

BOŞLUĞA AÇILAN PENCERE

 

Soyut 2 / Okan Üstünkök

Bir zaman sonra Cibali’ye gönderildim, sürgün değil, terfiyen. Öyle ya, Muammer Karaca’nın baş komiser olduğu karakola terfiyen değil de nasıl gelirdiniz. Yamru yumru olan ilk karakol binası  geldiğimde terk edilmek üzereydi. Bayağı bayağı korkutucu binaydı. Kararan badanaları, kalın parmaklıklı pencereleri nice kahkaha ve çığlık ve inlemeleri gizliyordu ama bir duvarın karşısına geçip de gözünüzü dikkatle diktiğinizde makyaj bozuluyor, akıyor, insanı tedirgin eden eski karakoldan kalan sesleri duyuyordunuz... Karşımızda yaşayan bir hayalet gibi görünüyordu zavallı bina. Bodrumdaki kuranglezler tevkifhaneleri ve yanındaki kara sac kapak ise kömürlüğü  gösteriyordu. Kömürlük dediysem de basılan randevu evlerinden topladıkları madamalar kalabalık olursa eğer, geçici olarak boş kömürlüğe de kapattıkları oluyormuş. Onun için dünyanın en hoş, en latif ve dahi janjanlı kömürlüğüydü burası. Gözlerimin önüne, rimelleri akmış beyaz jüponları  kömürden kararmış ama yine de makyajlarını tazeleyen madamalar gelince  halâ gülerim. 

Devamı için...