Neredesiniz?

NEREDESİNİZ?

 Sabah erken bir saatte yine sıkıntıyla uyandım.

Masanın yanına gittim, çökercesine ya da yığılırcasına oturdum sandalyeye. Odada çıt yok.  Sessizliği dinler gibiyim. Gözlerimi kapattım,. sadece kulağımda, daha doğrusu başımın içinde hafiften bir vınlama var, onu duyuyorum ama kulaklarımla değil. Hani derler ya akşamdan kalma, diye işte onun gibiyim, içten içe başımın içinden duyuyorum.

Başım hafif hafif zonkluyor. Dikkatle dinliyorum başımdaki o vınlama bir azalıyor, bir çoğalıyor ama bir türlü kesilmiyor. Ellerimle başımı  tutuyorum avuçlarımın içinde kocaman, ağır bir top gibi hissediyorum onu.  Ürperiyorum, kaloriferlerin yanmadığı aklıma geliyor, radyatörler soğuk mu soğuk. Doğal gazdan tasarruf yapıyorlar da ondan olmalı.

Üç gecedir katır tepmiş gibi,  tam depremin habersiz insancıkları kancıkça vurduğu saatte uyanıyorum panik içinde.  Kendime geldiğimde yatağın yanında ayaktayım ve sanki bir sandalın içinde gibi sallanıyorum. Bu da nereden çıktı? Gerçek mi yoksa diyorum, duvarlara sırtımı  verip sıkıca yaslanıyorum, birden ayaklarımın altından ev kayıp gitti, resmen sallanıyorum.  bir daha, bir daha. Korkuyorum ama ne olduğunu anlayamadım, midem kabarıyor. İçimden o kelimeyi telaffuz etmek istemiyorum ama o işte. Deprem. 

Tansiyonum da düşüyor olabilir, diyordum kendi kendime teselli etmek için. Tavandaki avizeden mi yoksa kartonpiyelerden mi geliyor pek emin değilim ama ya da her ikisinden de olabilir - şangırtılar, çıtırtılar duyuyorum. Halbuki o sırada asıl ses altımızdan geliyormuş kalın ve boğuk bir ses anlaşılmayan bir şeyler söylüyor gibi yerin dibinden Hades’in ülkesinden bana bağırıyor.. Binadan daha aşağılardan gümbürtü gibi kocaman ama gerçekten kocaman bir ses ve onu takip eden homurtular. Ben korkumdan taş kesildim.

“Kalıbımı basarım, sesleniyor, benim adımı çağırıyor. Allah'ım lütfen kurtar beni bu kargaşadan.” Tekrar tekrar söylüyorum bunu. Sarsıntının süresi uzayıp, gidiyor, kısa zamanda bitmesi gerekirken.

“Her halde”, “bir iki dakikaya  biter” diye düşünüyorum.

“Ama o zamana kadar bizim binamız ayakta kalır mı?”   

Sarsıntılar sürerken odanın sağına soluna bakıyorum, çatlayanları dökülenleri görür müyüm diye. Sarsıntı başladığında odanın neresindeydim? Karanlığa doğru bakıp şimdi odanın içinde nerede olduğumu tahmin etmeye çalışıyorum.  

Korku beni yakaladı ya, hiçbir şeyi sağlıklı düşünemez oldum. Düşünme, hareket etme. Işık yok ama o karanlıkta değişik renkler kafamın içinde dans ediyor.

Oda kapısına yakın olduğumu kapının kuvvetle açılıp kapanmasından ve çarpmasından bildim ama. Birkaç ay önce kendi ellerimle tamir ettiğimi sandığım kapı pervazı olduğu yerden kurtulup alaca karanlıkta ayağımın önüne  düştü, sonra da kapı kanadı çatırdayıp olduğu yerde sıkıştı.

 Arkamdaki duvarı bırakamıyorum. O nereye ben oraya. Onu nasıl kavradığımı bilmiyorum  ama ayaktayız beraberce. Kaçmaya kalksam beşinci kattan ininceye kadar beni merdivendeyken yakalar, diyorum kendi kendime.

 Pencerenin perdeleri uçuşuyor havalarda. Sokak lambalarının  gelen sarımsı sodyum ışığı  bulunduğum odayı tarıyor. Yer yer  duvarlarda zaman zaman da döşemede  görüyorum ışığı.  Bu ışık belki de son kez yalıyordu bu odayı, bazen çevremdeki eşyaları görür gibi oluyorum bazen de karanlık çöküyor. Tam o sırada yatağı görüyorum bir ara, boş beşik misali sallanıyor.

“Kırk yıllık karım bırakıp gitmiş beni” diyorum içimden. “Peki ama bu hengâmede nereye gider? Allah'ım lütfen onu koru!” Karısıyla anlaşarak ve sevişerek evlenmişlerdi yetmiş sene önce...

Sarsıntılar hâlâ devam ederken artık korkunun zirvesindeyim. Dakikalar saatlere döndü benim için, “Kesin iniyor bu ev”, diye aklımdan geçti bir ara.

O gürültü arasında devrilen eşyaların, kopan avizelerin  düşüşünü bile duyuyordum. Karıma sesleniyorum ama ben zor duyabiliyorum kendi sesimi onun beni duymasını beklemem manasız. Gürültüden başka cevap yok.

“Ulen habersiz gider mi insan? Nereye gitmiş olabilir?”

Sokak ışıkları yanmaya ve karanlık odanın içine dolmaya devam ediyor. Otomobillerin alarmları her sarsıntıda sayıları artarak yükseliyordu. Aklımda sevgili eşim var hâlâ. Sesleniyorum "Naciye? Naciye?"

“Peki, ben neredeydim o giderken? Ben gerçekte uykudayım  herhalde rüya görüyorum. Bir kâbusun içindeyim ama bitecek bu” derken  sarsıntılar sağa sola gidişler azalmaya başladı. Aklıma çalışma masasının altına sığınmak geldi, düşünmeden duvarı bıraktım ve aynı anda yere yüzü koyun yere kapaklandım. Zeminin bu kadar dalgalanacağını ummuyordum doğrusu. Biraz önce gördüğümü sandığım küçük çalışma masama doğru yerde sürünüyordum şimdi. Titreşimlerin birinde bedenimin yerden kesildiğimi, sıçradığım sırada yere tekrar  yapıştığımda sırtıma ağırca bir şey düştü. Gözlerimi sıkı sıkıya kapatıp “Ah anam” diye bağırdım.

“Belim kırıldı herhalde.” Gözümde şimşekler çaktı gibi oldu. O ağırlıkla birlikte tekrar tekrar sıçradığımızı sanıyorum. 

“Bu kıytırık masa nasıl da bu kadar ağır olabilir len?” diye aklımdan geçti. Artık her şey olabilirdi. İçimde bir korku, belimde ve sırtımda dayanılması güç bir acı, ellerim bir yerlere sıkışmışmış kalmış ağrıyor, teslim vaziyetinde yerde halının  üstündeyim, üzerimde küçük çalışma masam, yüz üstü ve savunmasız. Teslim oldum.

Yerin altından geldiğini sandığım o acayip uğultu birden kesildi.. O sırada  yatak odasının duvarında asılı olan babadan kalma sarkaçlı saat duvarla birlikte  dışarıya doğru gürültüyle kayıp gitmişti. O bizim evin zamanının direğiydi çalışmıyor olsa bile. O an bu evin de bizim de zamanımızın bittiğini düşündüm. Bazen rüyalarda boşlukta uçar ya insan şimdi gerçekten uçtum her şeyle beraber. Gözlerimi yumdum, açtığımda ortalığı toz duman kaplamış olduğunu gördüm. Tozlar büyük bir öfkeyle gözlerime doldu yumdum. Korkunç bir yanma gözümde. Altımdaki döşeme ve eşyalarla birlikte aşağıya inmiştim.

. Bir süre dakika mı, çeyrek saat mi, beş dakika mı,  gözlerimi açmadan bekledim. Tabana yapışmış vaziyetteyim, üzerimde bir ağırlık dolap mı, yoksa masa mı bilmiyorum yere serilmiş haldeyim. Ama sanki üst katların kütlesi de benim üstümdeydi. Hep beraber adeta kamyonun damperinden dökülen çöp misali yere dökülmüştük, bir yerlere acılar içinde yuvarlanmıştık. Kafamı da  Kol ve bacaklarımı da oynatabileceğim yer yoktu düştüğüm yerde. Dayanılması oldukça güç ağrı ve acıları duyuyordum bedenimde. Yaşadığımı anladım benim için kâbus sona ermişti.

Kaba, kalın bir sessizlik hakim oldu nihayet ortama. Tek ses o uzakta viyaklayan köpekler ile yakınlardan gelen bir bebek ağlaması, o da yan komşunun altı aylık kızı olmalıydı, diye yorumladım.  Anne babasından hiçbir ses duyamadım. Kendimden geçmiş olmalıyım, oradan sonrası kopuk benim için.

 

***

Gözlerimi açamadım bir süre. Nefes de alamıyordum tam olarak, kısa bir süre öksürük krizim tuttu. Her derin nefes alışımda göğsüme  bir sancı saplanıyor, hık deyip kalıyorum ama öksürüğe de mani olamıyorum.

Yine karanlıktayım, gözlerimi açtım. Soğuk havayı bağrımda hissetim. Ellerim ve ayaklarım buz gibiydi.  Dişlerim yani takma olanlar ağzımda yok. Olsaydı takırdarlardı. Aklımı zorluyorum nereye koyduğumu hatırlamak için. Baş ucundaki komodinin üzerinde olmalıydı.

 

***

 

Üç gündür aynı kâbus, aynı sesler, aynı görüntüler… Karıma seslendim ama kimse cevap vermedi. Gözlerim kapalı ses gelir mi diye bekledim. 

“Cevap ver be kadın” dedim yüksek sesle. “Naciye nerelerdesin?” Tekrarladım bir kaç kere ama tam olarak da bağıramıyorum. Sesim ve soluğum çıkmıyor.

Ayağımın birini hissetmiyorum.  O aralıktaki loş aydınlıkta ayaklarımın birbirine dolaşmış vaziyette kaldıklarını sanıyorum. Açmak  için ne yaparsam yapayım daha fazla uzatamıyorum,  Zorlayınca korkunç bir sızıyla gözlerimden yaş geliyor, içimden ağlıyordum. Sıkıştığım yerde başımı sağdan sola ya da soldan sağa zorlukla da olsa çeviriyorum. Ama ellerim bir yerde sıkışmış  ve bilekten çıkmış olmalıydı.  İleri, geri yarım metre kadar sıkıştığı yerde oynayabilirdim, yani ben öyle sanıyorum.   Bir yerlerim kırılmış da olabilir, en küçük hareketimde sessiz çığlıklar atıyorum.

"Belkemiği kırık sürüngene benzedim," diyorum kendime..

 Uzaklardan bir yerlerden kadın ve erkek bağrışları duyuluyorken kendimi yorgun ve uzun maraton koşmuş kadar bitkin hissediyordum. Her şeyi boş verdim, garip bir uyuşukluğun kucağına bıraktım kendimi. Kafamın içinde benim yazdığım mı yoksa başka birinden okuduğum veya duyduğum mu iki satır. Şöyle demiş biri:  

 “Biliriz Yaşamak da ölmek de olağan. Doğumla  başlayan bu maratonu kimi keyifle, kimi sıkıntılar içinde bitirirken bazen bir kurtuluş olur ölüm.”

Ayağımdaki eşofmanım üzerimden sıyrılmış olmalı, dışarının soğuğu iliklerime kadar işlemeye başladı. ellerimi zorlayarak ayağımdaki eşofmanın beline ulaşıp üstüme doğru çekmeye çalıştım birkaç dakika uğraştım netice alamadan yoruldum.

 

 

“Ölümün de Allah hayırlısını versin, derlerdi bizimkiler Naciye'm” dedim.

“Ben de öyle diyorum Fahrettin. İki gün yatak üçüncü gün..” sözünü kestim hemen sevgili karımın.

“Ağzından yel alsın len. Onu bunu boş ver de nereye kaybolmuştun sen canım?”  Baktım karşımda O, duruyor. O güzel gözleri – ben o gözlere aşık olmuştum yıllara önce- ayan beyan belirgin karşımda dikilmiş üzgün üzgün bana bakıyordu.  

“Yine bu akşam garip bir şey oldu, rüyamda yine birileriyle   kavga edecektim ki fırlayıp kalktım yataktan… sonra tansiyonum düştü her halde tam yere düşerken bir yerlere tutundum, ayakta kaldım. Neden kavga ediyordum bilmiyorum ama… Ben kavgacı biri değilimdir, bilirsin.  Allah için. Arabayı da sakin sürerim, öyle  değil mi? İnatçı keçilik etmem ama… “ dedim.

Yerden yine bir takım sesler gelmeye başladı. eskisi gibi değil ama yine de sesler yükseldi diye hatırlıyorum. Üzerimde kocaman bir ağırlık,
yüzüm ve yanağım yerdeki halıya iyice yapıştı. Kulağımla duyuyordum yeraltından gelen uğultuları.

“Yahu birisi yardım etse de bu durumdan kurtulsam.” Karım tekrar geldi yanıma ellerini uzattı bana doğru.

“Ben yardım  ederim.”

“Senin ne halin var,  Yan komşu evdeyse onu çağırabilir misin? Ne de olsa genç adam. Üzerimdeki ağırlığı kenara alabilir” diyordum ki cümlem yarım kaldı. Yeni bir sallantı beni hafifçe yana itti ve üzerimdeki ağırlık kaydı. Hafifledim.

Öte yandan Uyku bir sihirli değnek olmuş, bana dokunursa sulh ve sükûn diyarına götürür beni diye mırıldanıyordum yattığım yerden. Kendimi onun kollarına salıverdim. Ne kadar sakin ve  tüyden halliceyim… sanki gök yüzündeki sirrus bulutlarına benzedim, dediğim anda kulağımın dibinde biri:

“Aynen” dedi genç ve hayat dolu bir ses.

“Naciye'm bu tarz bir konuşmaya da alışamadım. Torunlara men ettim, ettim değil mi?”  Karım gülümsedi. Bana bakarak “Aynen” dedi. Damarıma basıyordu.  

“Yeter uzatma lütfen”, diyecek oldum, nefesim daraldı. Derin bir nefes almaya çabaladım. İçime giren havadan çok halıdaki toz ve dökülmüş ince elenmiş toprak oldu. Tıkandım.  Nefesim yarıda kaldı. “Sakin ol” dedim kendime. “Sakin ol. Nefes almadan önce sıkı ve sertçe öksürmeliyim”  Paniklemeden bunu yapmalıydım. Beş on saniye sonra ani bir refleksle hapşumdum. Sert bir öksürük, ağzımdan burnumdan salya sümük, ne varsa yanağıma doğru aktı.

“Teneffüs zamanı herkes bahçeye” diyerek gülmeye çalıştım.

 

Gözümü yavaş yavaş açtım. Doğru dürüst açamadım, tozdan rahatsız oldum. Hemen yaşardı gözlerim. Görüşüm neredeyse sıfır. Kapadım açtım, kapadım açtım. Şimdi biraz rahatladım.  Gözüm bir yerlerden gelen alaca aydınlığı fark edebildi. Gecenin karanlığıyla beraber o kaba sessizliği de gidiyor olmalıydı.

Karım her zamanki haliyle karşımda. Gülümseyerek komşuyu çağırdığını söyledi. ben de teşekkür ettim. Her yanım ağrıyordu ayaklarım yok gibi, ellerimi hareket ettirebildiğimi sanıyordum ki acılarını duyuyorum. Ama içeride zaman zaman esen soğuk yel beni yavaş yavaş uyutuyordu. Kan dolaşımım herhalde yavaşlıyor diye düşündüm, “ya da iç kanmam var”. Kafam çalıştığına göre iyiyim hocam, ağrı ve acıları duyuyorum diyorum kendi kendime… Herhalde sabah olmalı, biraz takırtı takırtı yapmalıyım. Beni bulsunlar istiyorum, beni alsınlar buradan götürsünler bir kırlık yere bıraksınlar beni, ben duvarları ve yerleri steril  ilaç kokan hastane koridorlarını hiç sevmem ölümü hatırlatır bana. Orada yarın yoktur.

Burada sıkışalı ne kadar zaman oldu, hiçbir fikrim yok. Hiç ama hiç…  bir… fikrim yok…. Ses çıkarıp takırtı yapmalıyım diyorum ama ellerim, görebildiğim kadar parmaklarım düşündüğümü yapmıyor. Görüyorum, ben ısrar ettikçe onlar sadece titriyorlar. Göz kapaklarıma kadar salya sümük içindeyim.  Bu moloz içinde Baş aşağı da duruyor olabilirim, sümük burnuma doluyor ve giderek tıkanıyor burnum. "Beni bulsunlar" diyorum ama...

 

Nefesimi aldığımı bile duyamıyorum artık o derece hafifledi. Ama kulaklarım çok iyi, moloz üzerindeki ve çevredeki gürültüleri duyabiliyorum. “Onlara kendimi duyurmam lazım” diyorum. Naciye'm elini ver bana, çek çıkar beni buradan. Hani düşlediğimiz ama bir türlü planlayamadığımız gemi seyahati var ya, ne dersin gider miyiz?”

 

Şimdi diyorum bir hamam böceği yada kakalak olsaydım ya da bir hayati bir dönüşüme uğrasaydım şuracıkta, bu hengamenin içinden çıkar giderdim. Ama Gregor Samsa kurtulamamıştı diye hatırlıyorum…

O sırada nereden çıktığını bilemediğim bir kakalak yüzümün yapıştığı yerde belirdi, masayla duvar arasından bir telaşla çıkıverdi sahneye. Zaten bir çok canlı için, bir telaştır yaşamak. O da bir şeyden korkmuş, bir telaşla yüzüme doğru geliyordu. Bu kadar yakından görmemiştim iğrenç böceği. Çocukken çok korkar ve iğrenirdim, korku ve panikle ayağımda ne varsa, ayakkabı terlik,  yapıştırırdım, ya da üzerine basardım. çıtırtıyla kırılan kabuğunu hatırlarım içi sümüksü bir madde gibiydi aklımda öyle kalmış.. küçük terliğimin altından görülen bacakları titredikçe vururdum. Kalkacak üzerime yürüyecek sanırdım, yapıştırırdım terliği... İşte  adam şimdi üzerime doğru geliyor.

Milyonlarca yıldır yaşamaya devam eden canlı türüdür bunlar, hatta bir nükleer savaştan sonra bile  türlerinin yaşayacakları hesaplanan bir canlı türü aklımda öyle kalmış,  İkimizde canlıyız en azından şimdilik. Ve bizler onları zehirliyoruz,  dedim.

Kakalak taa burnumun ucuna kadar geldi, antenlerini oynatarak yüzüme baktı,  Ben iğrenir, tiksinirim bunlardan. "Alın başımdan şunu!" diye bir çığlık çıktı, kurumuş ve çatlamış dudaklarından. 

"Allah'ım,  Allah'ım kurtar beni" diyordum içimden, başımı sağa sola sallamaya çalışıyordum umutsuzca.  Aniden  ciğerlerimdeki son havayı ona doğru üfledim. Tereddüt etti bir an ve durdu. Antenleriyle bir şeyler söyledi, ya da bana öyle geldi. Kapkara nokta gibi gözlerinde kendi yansımamı gördüm. Kirpikleri bile tozların içinde, korkmuş, kararmış ve morarmış bir surat gördüm. Zavallı ben kakalakın gözlerinden kendime  bakıyordum. Soğuktan bir an için titredim. Böcek hâlâ kocaman, upuzun  antenlerini aşağı yukarı oynatıyor ve beni süzüyordu. Aniden geri döndü geldiği yere doğru titrek bacaklarıyla  yürüdü gitti.

Son kez bu kadar soğukta kaldığımda yaşlı bir kadın vardı mahallemizde, Doktordan önce o görürdü hasta olanları. Yüksek ateşle yatarken “Zatürre, olmuş bu çocuk, ciğerlerini üşütmüş bu” demişti.  O Hayriye nine geldi aklıma, "Şimdiki halime ne derdi acaba?

***

Takım elemanı yanındaki genç adamla beraber kaldırımda, tabii şimdi olmayan kaldırımda bekleyen, takım  kaptanının yanına geldi,  Yanındaki genci göstererek:

“Bu gencin karısını yandaki apartmandan dün çıkarmıştık. Karşılarındaki  dairede bir yaşlı adam varmış, yalnız  başına yaşayan biri.  Çocukları yurt dışındalarmış.  Karısı da geçen sene ölmüş. Yapayalnızmış yani. Onu dışarıda görememişler, telefonunu aradıklarında ise yıkıntıların arasından çalıyormuş. Bakmamızı istiyor. Siz ne dersiniz bizim Leydi’yi oraya doğru salayım mı?”          

Kaptan yorgunlukla düşmüş omuzlarını kaldırarak köpeğe doğru baktı. Hayvan kıpır kıpır, heyecanlı ve istekli. Başını bir kaç defa okşadılar, hayvan aldığı bu sıcak ilgiden şımarmış halde önündeki molozlara doğru atıldı.

Sadık  Bağlıca Ankara  16 Şubat 2023 02:40