Beş öykü beşi de savaşa dair, İlki bu!
İLK ÖYKÜ: ACINASI DUMANLAR
O gün Çaykovski’nin hayali dargın bir sevgiliye yazılmış Melankolik Serenat[1]’ını dinlerken, bu buğulu ve hüzünlü melodinin, içinde yaşadığımız yüzyılda ezilen ve kaybolan çocuklara, analara, babalara ve sevgililere yazıldığını hayal ediyordum. Sevgiliye gönderilen sitem dolu bir melodiyi duymayı umarken, kulaklarıma dolan sanki geniz yakıcı barut kokularıyla süslü acınası bir müzikti. Ne kadar “Yeter” desem de kulaklarımda tank paletlerinin derinlerden gelen gürültüsü melankolik melodiye eşlik ediyor ve sevgi, merhamet, acıma ile yakarış sesleri o paletlerin altında eziliyor gibi geliyordu bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder