Bu öykü yazdığım ilk öykülerimden biri:
1967 de acemice yazılmış bir öykü
Resim: Okan Üstünkök, Apartmandan önce
KEMİKLERİNİ KIRARIM
Ertesi gün, daha ertesi gün de çocuk açılamadı. Gerçi ateşi düşmüştü ama iştahı düzelmemiş, halsizlikten başını yastıktan kaldıramıyor ve gözlerini açamıyordu. Adam da kadın da sabırla bekliyorlardı. Ama adamı içten içe koyu bir endişeye kapılıyordu. Kadınsa içinden git gide kendisine daha çok hak veriyordu. Beşinci gün öğleyin adam çıktı geldi işinden. Ödünç para bulmuş, çocuğu yeni bir doktora götürmeyi kafasına koymuştu. Sormuş soruşturmuş özel çalışan bir doktor tavsiye etmişler, kucağına aldı çocuğu ama kadın önüne çıktı.-“ Nazar bu nazar. Sen baa bi müsaade et be adam” der demez adam yine öfkelendi.
-“Ben saa onların adını anma bi daa demedim mi? Dedim mi dimedim mi? Kes artık, yürü gidiyoz” diye bağırmaya başladı. kucaktaki koca çocuk yine ağlamaya başladı. Çocukları komşuya emanet edip gittiler ama o doktor da ilk bakışta kayda değer ciddi bir şey bulamamış, kullandıkları ilaçları duyunca, çocuğa ilaç dahi yazmadan eve göndermiş, ”Geçmezse haftaya gelin, kan ve idrar tahlilleri yaptırırız ama merak edilecek ciddi bir şey yok gibi. Sabırlı olun, iyileşir” dedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder